Młynarski na FAMIE. Koncert w tonacji nadziei

Koncert był wspaniałym dowodem tego, że Młynarki jest wciąż ważny i jego przekaz dociera do kolejnych pokoleń. Z drugiej strony spektakl był swego rodzaju hołdem oddanym człowiekowi, któremu kolejne pokolenia zawdzięczają tak wiele doznań. Nie tylko muzycznych, nie wyłącznie artystycznych ale także intelektualnych; możliwości i CHĘCI zamyślenia nad sobą samym i światem.

Tuż przed koncertem, reżyser spotkał się w holu Sali Teatralnej z widownią. Koncertu przyszło posłuchać wielu dorosłych, a nawet starszych osób zwabionych nazwiskiem mistrza Młynarskiego. Dlatego Jerzy Połoński mógł obawiać się pewnego dysonansu, niezrozumienia. Uprzedził słuchaczy, że „Jeszcze w zielone gramy nie będzie zwykłym zbiorem przebojów do pośpiewania, że mogą spodziewać się raczej rodzaju spektaklu muzycznego, I tak też się stało chociaż klasyka W. Młynarskiego nie mogła dać się zdominować. I nie dała! Zgodnie z tytułem, cała scenografia podkreślona została oświetleniem w zielonej tonacji.

Przez scenę przewinęli się wykonawcy, których zdążyliśmy już poznać na Famie podczas wielu innych koncertów. Większość, praktycznie codziennie pojawiała się w Jazz Club Scena – oficjalnym klubie tegorocznej Famy.

W piosenkach Młynarskiego zabrzmieli inaczej, zdecydowanie bardziej klasycznie. Na pewno też wszyscy starali się udowodnić, że zasługują na miano wokalistów dojrzałych. Publiczność najwyraźniej wystawiła im najwyższą ocenę. Świadczą o tym gromkie brawa, dla każdego z osobna i dla całego zespołu.